شاید مطلب مرا نگرفته بود وگرنه جوابی ساده داشت، ولی انصافا از او خوشم آمده بود و خیلی از مواقع بدون تعصب به حرفهایم گوش فرا میداد، اصلا ذات همه انسانها پذیرفتن حق است ولی گاهی وقتها چشمها بسته میشوند! به او گفتم این حرفهایی را که میگویم هیچ گاه از روی دشمنی نبوده و نیست، بلکه از روی مهر و دوست داشتن است وگرنه چیزی که برایت مهم نباشد که رها میسازی ولی چیزی را که دوست داشته باشی، از خدا میخواهی به تعالی برساند.. آری اگر من بعضی مواقع حقایقی را به تو میگویم که برایت ناگوار است، به پای محبت بگذار نه کدورت و دشمنی. پیامبران الهی علیهم السلام آمدند و به مردم حقایقی را گفتند که گاهی وقتها برای مردم ناگوار بود، و حتی بعضی از آنها میگفتند یعنی اجداد ما در جهالت بودند و مردند؟ نه آنها در جهالت نبودند بلکه در زمان هر کدام از اجدادت، پیامبری آمد ولی آنها زیر بار حقیقت نرفتند، و این تقصیر تو نیست که اگر آنها بت پرست مردند. پس تو سعی کن بت پرست از این دنیا نروی. آری منطق همه آنها این بود که چون پدران من در این آیین بوده اند پس من هم در آیین آنها میمانم.. ناراحتی را در چهره اش دیدم وفهمیدم که از مثالم ناراحت شده، ولی به او گفتم این فقط یک مثال است و بر مثال دعوا ومناقشه ای نیست. برایش مثال دیگری زدم، گفتم: کسی تصادف میکند و پدر و مادرش او را به بیمارستانی منتقل میکنند، وآن شخص به هوش می آید ومتوجه میشود که باید چشم او را عمل کنند، این عمل با بینایی او کار دارد به نظر تو این شخص چه باید کند؟ آیا وظیفه ندارد در مورد جراحش و یا بیمارستانش تحقیق کند؟ درست است که او بیهوش بوده ولی این عقلانیست چون پدر و مادرش او را به آنجا برده اند باید در آنجا بماند؟ خداوند به همه عقل داده که استفاده کنیم البته درست، پس این شخص باید در مورد دکتر جراح تحقیق کند بعد زندگی اش را به او بسپارد.. دیگر از این مثالم ناراحت نبود و بالاخره خداحافظی کردیم....